من چهره‌ام گرفته...

اولین خط‌نگاره‌های ابراهیم حقیقی به سال ۱۳۷۶ بازمی‌گردد. حقیقی که یکی از سرشناس‌ترین طراحان گرافیک ایران از نسل دوم است با پوسترها، تصویرسازی‌ها و نشانه‌هایش به خوبی شناخته می‌شود و جایگاهی مستحکم در گرافیک ایران دارد. او مجموعه خط‌نگاره‌ها که آن‌ها را از خوشنویسی یا نقاشیخط متمایز می‌داند، با رویکرد یک گرافیست با سامان‌دهی و اجرای یک اثر هنری آغاز کرد و کم‌کم در دوره‌های بعدی رفتار نقاشانه در این آثار برجسته‌تر شد. در آثار متأخر حقیقی از جمله در اثر حاضر، هنرمند با کلاژ تصاویر یا اشیا و بریدن و دوختن بوم بیانی مفهومی به اثر می‌بخشد و آن را از یک تابلوی نقاشی فراتر می‌برد.

اثر پیش‌رو با عنوان «من چهره‌ام گرفته…» به سطری از شعر «قایق» نیما یوشیج اشاره دارد و در جای‌جای تصویر سطرهایی از آن شعر نوشته شده است. این اثر متشکل از دو لته است که یکی به رنگ قرمز و دیگری سفید، تضادی معنادار را نشان می‌دهد. بوم‌ها در چندین جا بریده و بعد دوخته شده‌اند. حقیقی با دوختن دو چاقو بر روی تصویر علاوه بر نمایش عامل درد، جنایت و خشم، با نوشته «به یاد مرتضی ممیز» بیینده را به چاقوهای ممیز ارجاع می‌دهد که در نمایشگاه‌های گروه آزاد نقاشان و مجسمه‌سازان به نمایش درآمده بود.