شماره 7 (قالیچه بورچالی) از مجموعه فرش ایرانی

آثار سمیرا علیخانزاده تلفیق واقعیتی از عالم دیروز در مواجهه با دنیای امروز است. تصاویر عکس‌های قدیمی به عنوان نمادی از ثبت لحظه‌ای از دوران گذشته در همنشینی با شکل‌های پولکی و ساده آیینه‌ها اثری را شکل می‌دهند که در عین تازگی برای ذهن مخاطب آشنا می‌نماید. همچنین استفاده از المان‌های فرهنگی و نمادهای ایرانی چون گلدان و فرش بر موجودیت قومی هنرمند تأکید می‌کند و مخاطب ایرانی را در درک لایه‌های پنهان اثر یک قدم به پیش می‌راند.

شخصیت زن و تأکید بر زنانگی، عنصر ثابت دیگر در آثار علیخانزاده است که به واسطه نوع پوشش و ژست‌های تصویری در عالم گذشته باقی مانده‌اند. در واقع انسان‌ها در این آثار چیزی از گذشته‌اند که تنها در خاطره ماندگار شده‌اند. سمیرا علیخانزاده در این‌باره می‌گوید: «تصویر پیشزمینه، عکسی است قدیمی، شبح‌وار و ناواضح از دو زن که به احتمال زیاد دیگر در این جهان نیستند و به سرنوشت محتوم تمامی انسان‌ها دچار شده‌اند، اما آنچه می‌ماند و ارزش ماندن دارد آثار زیبایی است که آفریده می‌شود، مانند آنچه در پسزمینه به وضوح و با تمامی واقعیت وجودی‌اش حضور دارد. پسزمینه اثر فرشی ایرانی با نقش‌ونگاری در زیبایی به کمال است که حاصل کلنجار دست‌ها و چشم‌ها و جان و روان انسان‌هایی با زمان است. حاصل تلاش انسان‌هایی – اغلب زنان و دخترانی – که شاید آن‌ها نیز دیگر ناگزیر این جهان را ترک کرده باشند، اما آفریده زیبایشان به یادگار باقی‌ مانده و جلوه‌گری می‌کند. فرش آفریده‌ای است که نشان از بهشت از دست‌رفته انسان دارد. شبکه‌ای از آیینه‌ها در میانه اثر، در برابر چشم بیننده، دریچه‌ای می‌گشاید و پیوندی برقرار می‌سازد میان دنیای گذرای ما با جهانی ازلی و ابدی».