بدون عنوان از مجموعه اسماء الحسنی

اثر حاضر را می‌توان در ادامه تجربه‌های پیشین جباری در مجموعه «راز نهان» به‌شمار آورد، هر چند در هر یک از تابلوهای این هنرمند کنکاشی اندیشمندانه رخ می‌دهد. جباری هنرمندی است که علاوه بر استادی در خوشنویسی کلاسیک ایرانی (به خصوص نستعلیق) بیش از دو دهه است که به واسطه حضور آثار نقاشی‌خطش در عرصه بینال‌ها و حراج‌های بین‌المللی اقبال شایسته‌ای یافته است.

در این اثر جباری به دنبال بازآفرینی شکوه فراموش‌شده کتیبه‌های خوشنویسی (به قلم ثلث و محقق) ایران است، با این تفاوت که هنرمند بی‌توجه به قواعد و چارچوب‌های هندسی مرسوم، قلمش را آزادانه روی زمینه بومی که از رنگ‌های طلایی و طیف قهوه‌ای پوشانده شده، می‌رقصاند و با ضرباهنگ اشاره‌های قلمش موسیقی دلپذیری را در مقابل چشمان بیننده تصویر می‌کند.

در اثر حاضر، فرم‌ها و حروف پسزمینه (طلایی و قهوه‌ای) و قسمت‌های تیره، همگی در ترکیبی شکل‌گرایانه و گرافیکی در هم تنیده شده‌اند و بافتی آکنده از گره‌خوردگی حروف را پدید می‌آورند، اما دامنه تضاد بخش‌های تیره و روشن در مقایسه با آثار متأخر هنرمند متعادل‌تر شده است. هرچند جباری در این اثر همچون گذشته برای ایجاد بستری چشم‌نواز، گرایش بیشتری به تکنیک رنگ‌برداری داشته و به همین دلیل قطع قلمش در حروف تیره کوچکتر شده، از طرفی ژرف‌نمایی و نورپردازی خاصش با توجه به رهانویسی و شکل دوایرش ویژگی اکسپرسیوی به فضای کارش وارد کرده است، اما اصل حاکم بر کار او به‌طور کلی همان است که بود و بیشترین تضاد رنگی در نقطه‌گذاری‌های پراکنده و اعراب‌گذاری‌ها به رنگ گرم قرمز است؛ سنتی که سده‌ها در کتاب آرایی ایرانی نیز سابقه داشته است.

در حقیقت تلاش هنرمند خوشنویس برای تبدیل کردن «سیاه‌مشق» به یک نقاشی مدرنیستی، آنجا به بار می‌نشیند که از معنی و مفهوم کلمات در می‌گذرد و با رویکردی نوگرایانه به حروف حجم‌ می‌دهد و با عبور دادن آن‌ها از زیر و روی هم، آنیت در کار خوشنویسی را دستمایه اصلی خلق لحظه‌ای ناب در گستره بوم قرار می‌دهد. نقاشی‌خط جباری ماندگاری خود را مرهون استفاده از نیرو‌های کلان رنگ و شکل حروف است. نگاه او به نقطه‌گذاری و موتیف‌های کوچکی است که شکل‌های پیوسته بزرگ را می‌شکنند، همانند ناظر منفعلی که از آشفتگی ناشی از وقوعی نامنتظر به وجد می‌آید. اثر حاضر بدعتی است میان سنتی مقدس با چارچوب‌هایی از پیش‌تعیین‌شده و دست و پاگیر، و تجربه اندیشه‌ورزی در کار نقاشی با خط. ماحصل این بدعت اثری است انتزاعی که در عین وابستگی به حافظه تاریخی یک ملت، روایتی آهنگین از تلاطم خط و رنگ در روزگار معاصر را پیش روی بیننده می‌گذارد