احمد اسفندیاری از نسل اول نقاشان نوگرای ایران و از نخستین فارغ‌التحصیلان دانشکده هنرهای زیبای تهران است. اسفندیاری در کودکی به فراگیری نقاشی نزد علی‌محمد حیدریان پرداخت. جزو دومین گروه هنرجویان دانشکده هنرهای زیبای تهران بود و از سال 1320 تا 1326 در این دانشگاه در رشته نقاشی به تحصیل پرداخت.
اولین حضور جدی او در یک رویداد هنری، شرکت در نمایشگاه هنرهای زیبای تهران در سال 1325 بود. در اوایل سال 1328 در نمایشگاه گروهی انجمن ایران و فرانسه شرکت کرد و آثارش در گالری آپادانا (نخستین گالری خصوصی ایران) به نمایش درآمد. همچنین در پنج دوره بی‌ینال تهران (1337-1345) شرکت داشت. اسفندیاری تدریس در مدارس و هنرستان هنرهای زیبا را در کارنامه خود دارد.
از اوایل دهه 1330 با توجه به امپرسیونیسم به استفاده از رنگ‌های روشن و لکه‌رنگ‌ها در نقاشی‌هایش پرداخت. به تدریج فرم‌های ساده با خطوط رنگین دورگیری شده در آثارش پدیدار شدند. از اواخر این دهه لکه‌رنگ‌ها جای خود را به ترکیبی از خطوط ریتمیک، مواج و یا لکه‌رنگ‌هایی نسبتاً تخت دادند که فضایی پویا به آثارش می‌بخشید. از دهه 1340 دوره درخشان و شناخته‌شده‌اش با رنگ‌های آبی و سبز و ملهم از کاشی‌کاری و پارچه‌های ایرانی شکل گرفت. خطوط ریتمیک این بار ساختاری هندسی یافته و با نظم دقیق‌تری کنار یکدیگر قرار گرفتند. اشیا و آدم‌ها به نهایت سادگی رسیده تا به‌صورت مجموعه‌ای از خطوط و سطوح رنگین، هارمونی بدیعی را شکل بخشند. موضوع آثار اسفندیاری اغلب طبیعت، طبیعت بیجان، چهره و جلوه‌هایی از زندگی مردم بود.
او درباره آثارش می‌گوید: «برای نقاش، تونالیته و هارمونی اهمیت فوق‌العاده دارد. نقاش باید رنگ‌ها را بسنجد. من رنگ خالص را دوست دارم. گاهی در رنگ‌ها، رنگ سفید می‌گذارم. گاهی دو یا سه رنگ را مخلوط می‌کنم، نه بیشتر. یکی از مشخصه‌های کار من، ساخت فون تاریک و یک تکه را روشن گذاشتن است».
