بهجت صدر

بهجت صدر از پیشگامان نقاشی انتزاعی در ایران است. 
در سال 1327 وارد دانشکده هنرهای زیبای تهران شد و در سال 1333 با رتبه نخست از این دانشکده فارغ‌التحصیل شد. در سال 1335 با بورسیه تحصیلی برای هنرآموزی به ایتالیا رفت. در آکادمی «روبرتو ملی» و سپس آکادمی هنرهای زیبای ناپل تحصیل کرد. در همین سال در بی‌ینال ونیز شرکت کرد. نخستین نمایشگاه انفرادی‌اش را در سال 1336 در گالری پینچو‌ رم برگزار کرد. در طول مدت تحصیل در ایتالیا در چندین نمایشگاه گروهی شرکت داشت. 
در سال 1338 به ایران بازگشت و از سال بعد به تدریس در دانشکده هنرهای زیبای تهران مشغول شد. در یک دوره مدیریت گروه تجسمی دانشکده را نیز برعهده گرفت. در سومین بی‌ینال تهران شرکت کرد و جایزه نخست را کسب کرد. همچنین دریافت جایزه یونسکو در مسابقه هنری «مبارزه با بی‌سوادی» سال 1346 را در کارنامه خود دارد. در سال 1359 به فرانسه رفت و به سبب درگیری با بیماری، برای مداوا در آن جا ماندگار شد. در سال 1383 موزه هنرهای معاصر تهران در سلسله‌ای نمایشگاه با عنوان «پیشگامان هنر نوگرای ایران» آثار دوره‌های مختلف کاری بهجت صدر را به نمایش گذاشت. صدر در فرانسه درگذشت.
مجموعه رنگ‌روغن‌های سرد و مات با سایه‌روشن‌ها، روی سطوح مختلف و ترکیب مواد گوناگون مانند چوب و آلومینیوم، همچنین کلاژهای ترکیبی عکس - نقاشی نزدیک به پنج دهه نقاشی‌های این هنرمند را شکل می‌دهد. بهجت صدر، همگام با شیوه‌ی «آر انفرمل» در اروپا، به نوعی کنش‌گرایی به شیوه‌ی «اکشن پینتینگ» علاقه‌مند شد و مسیر تجربه‌های هنری‌اش را از خلال رفتارهای هیجانی با بوم و رنگ پی گرفت. در این دوره کاری‌اش بوم را روی زمین می‌گسترد و با تکنیک رنگ‌گذاری و یا برداشتن رنگ با کاردک، ترکیب‌بندی‌های موزون با خطوطی پرانعطاف را پدید می‌آورد. تنوع گسترده آثار بهجت صدر، نشان از روحیه جستجوگر و فارغ از قالب‌های مرسوم‌ در او دارد. کنکاش و کلنجار او برای بیان‌های هنری گوناگون موجب پدید آمدن آثار متنوع از او شده است. 
علیرضا سمیع‌آذر درباره او می‌نویسد: شیوه نقاشی بهجت صدر در مبتنی بر پاشیدن و جمع کردن رنگ است، به طوری که بخش عمده اثر نه در مرحله ریختن، بلکه در مرحله برداشتن رنگ شکل می‌گیرد. وی بدین منظور ابتدا رنگ را به شکل غلیظی مستقیماً روی بوم یا ورق آلومینیوم می‌ریخت و سپس آن را با کاردک و یا وسیله‌ای مشابه در سطح تابلو پخش می‌کرد تا شکل انتزاعی مورد نظرش به تدریج پدیدار شود. حرکت دست در این روند طبیعتاً سریع و بسیار ماهرانه است، به طوری که پیش از خشک شدن رنگ، اشکال و بافت‌هایی را به صورت نگاتیو، در تعبیر هنرمند، در روی سطح تابلو نمایان سازد. استفاده نرم و استادانه از کاردک، امکان خلق خطوطی پهن و سطوحی مواج را به وی می‌داد تا از این طریق یک نقاشی آبستره تغزلی و کاملاً مدرن بر مبنای گستره‌های تکرارشونده پدید آید.