گارنیک درهاکوپیان در سال 1323 در شهر مراغه متولد شد. او در نوجوانی به تهران آمد و در سال 1340 وارد هنرستان کمال‌الملک شد. او پس از تحصیل در هنرستان وارد دانشکده‌ی هنرهای تزئینی شد و سرانجام در سال 1350 از آنجا فارغ‌التحصیل شد.
درهاکوپیان به همراه رویین پاکباز، منصور قندریز، محمدرضا جودت، میرحسین موسوی و دیگران، در دهه ۱۳۴۰ یکی از فعال‌ترین و تأثیرگذارترین نهادهای خصوصی هنری را در تهران پایه‌گذاری کردند. گارنیک پس از پیوستن به گروه نقاشان تالار قندریز، مسیر تازه‌ای را در آثار خود پی گرفت. نخستین نمایشگاه انفرادی آثار او در سال 1354 در گالری سیحون برگزار شد و دوسال پس از آن تعدادی از آثار او در نمایشگاه بین‌المللی بازل سوئیس به نمایش درآمد. این هنرمند نقاش پس از انقلاب 57 در زمینه‌ی معماری و طراحی داخلی به فعالیت پرداخت. درهاکوپیان به مدت 38 سال آثار خود را به نمایش نگذاشت تا سرانجام در سال 1395 در گالری آریا نمایشگاه انفرادی آثارش برپا کرد.
عمده‌ی شهرت گارنیک در هاکوپیان، طراح گرافیک، معمار و نقاش نوگرای ایرانی به‌سبب تابلوهای طبیعت بی‌جان اوست. «دِرهاکوپیان پس از یک‌دوره تجربه‌ی انتزاع‌گرایی هندسی به نقاشی پیکرنما روی آورد. با استفاده از نقش‌مایه‌های ملهم از نگارگری ایرانی و روشی خاص در اجرای کار (حکاکی بر بستر سیمانی) جلوه‌ای تزئینی به نقاشی‌اش می‌بخشید.» رویین پاکباز در این باره می‌نویسد: «گارنیک در جست‌وجوهایش از منابع مختلفی چون هنر مدرن غربی، هنرهای سنتی ایران و میراث فرهنگی ارمنی مایه می‌گیرد. به ویژه از روش‌های فضاسازی هندسی کوبیستی و اغراق اکسپرسیونیستی شکل و رنگ و نیز از پیکرنگاری قدیم ایرانی و نقوش تزیینی ارمنی بسیار استفاده می‌کند». برخی از طبیعت‌های بی‌جان او حاصل کنار هم قرار گرفتن صدها سطح کوچک و بزرگ است که با نقوش تزیینی پر شده‌اند.
