نگاهی بر آثار
قاسم حاجی‌زاده از نقاشان معاصر ایرانی است که عکس‌های خانوادگی قدیمی و تصاویر تاریخی را دستمایه‌ی آثار خود قرار می‌دهد. در سال 1346 از هنرستان هنرهای زیبای تهران دیپلم نقاشی گرفت. بعدها به استخدام رادیو تلوزیون ملی ایران درآمد اما با سودای وقف زندگی خود در مسیر نقاشی شغل خود را ترک کرد.
حاجی‌زاده پس از حضور در دو نمایشگاه گروهی در گالری صبا و فضای آزاد پارک دانشجوی تهران در سال 1344، نخستین کارنمای انفرادی‌اش را در سال 1348 در تالار قندریز برگزار کرد و همکاری‌اش با این تالار را تا 1350 سال ادامه داد. پس از آن آثار او در انجمن ایران و امریکای سابق، انستیتو گوته، گالری سیحون و ... به‌صورت انفرادی به نمایش درآمدند. آثار او همواره در نمایشگاه‌های گروهی بین‌المللی درکنار هنرمندان شاخص خاورمیانه و ایران حاضر بوده است. مراکز مهم هنری شهرهایی نظیر واشینگتن، نیس، لندن، بازل، پاریس، سئول و بلگراد تا کنون میزبان آثار او بوده‌اند. او سالهاست در پاریس زندگی می‌کند و فعالیت‌های هنری خود را خارج از ایران ادامه می‌دهد.
شیفتگی حاجی‌زاده نسبت به جهان عکس‌ها به دوران کودکی او بازمی‌گردد؛ زمانی که به‌واسطه‌ی همسایگی با یک عکاس لاهیجانی با دوربین و فرایند عکاسی و چاپ و ظهور عکس آشنا شد. این شیفتگی تا امروز در نقاشی‌های او امتداد یافته و مشخصه‌ی اصلی آثار او شده است. عکس‌های قدیمی موضوع محوری و پایدار نقاشی‌های او هستند؛ تصاویری که از آلبوم عکس‌های خانوادگی، آرشیوهای تاریخی و یا بریده‌ی مجلات قدیمی انتخاب می‌شوند. « من عکس‌های جدید را دوست دارم، ولی به عکس‌های قدیمی عشق می‌ورزم». افسانه‌هایی که درباره‌ی میرزاکوچک‌خان و جنگلی‌ها در زادگاهش لاهیجان دهان‌به‌دهان می‌چرخید تاثیر عمیقی بر او داشته و دستمایه‌ی خلق بخش مهمی از آثار او بوده است. اما حاجی‌زاده در بازسازی این عکس‌ها رویکرد فتورئالیستی ندارد، بلکه به‌شکلی شیطنت‌آمیز در این تصاویر دخل و تصرف می‌کند و با تمهیداتی چون محو کردن، کاربرد غافلگیرانه‌ی رنگ ها، دست‌کاری اجزای چهره، موکد کردن حالات فیگورها، تغییر مقیاس آن‌ها و یا قرار دادن‌شان در موقعیت‌های متناقض‌نما، خصلتی گروتسک به این تصاویر متعلق به حافظه‌ی فردی و جمعی می‌بخشد. گویی نقاش با فراخوانی خاطرات به یادآوری و بازخوانی فعال و انتقادی تاریخ می‌پردازد.
قاسم حاجی‌زاده از جمله نقاشان شناخته شده‌ی ایرانی در سطوح بین‌المللی است و منتقدان متعددی درباره‌ی آثار او مطلب نوشته‌اند. دانا استاین، منتقد هنری موزه‌ی هنر مدرن نیویورک درباره مداخلات ذهنی او در عینیت عکس‌ها می‌نویسد: «نقاشی‌های او نه تنها پیام دوربین را منعکس می‌کنند بلکه نشان می‌دهند که چگونه چشم، حقایق را متمایز می‌سازد.» فرانسوا گارینه در هفته‌نامه‌ی گی‌پی درمورد وجه تاریخی آثار او چنین نوشته است: «برای ما، همانطور که برای هم‌وطنانش، کارهای حاجی‌زاده حکم آثار یک مورخ و یک حافظ بسیار دقیق هزاران جزئیاتی که سلیقه‌های مردم است را دارند.»
اولین حضور حاجی‌زاده در حراج‌ها به آبان 1387 (اکتبر 2008) به خانه‌حراج کریستیز بازمی‌گردد. آثار او تا سپتامبر سال 2021، 53 مرتبه در حراج‌های داخلی و خارجی حضور یافته و 49 درصد از آثارش در حراج‌های بین‌المللی به فروش رسیده است. گرانترین اثر او تا سال 2021 در خانه‌حراج کریستیز به مبلغ 72500 دلار در 29 مهر 1393 چکش خورده است.
حاجی‌زاده پس از حضور در دو نمایشگاه گروهی در گالری صبا و فضای آزاد پارک دانشجوی تهران در سال 1344، نخستین کارنمای انفرادی‌اش را در سال 1348 در تالار قندریز برگزار کرد و همکاری‌اش با این تالار را تا 1350 سال ادامه داد. پس از آن آثار او در انجمن ایران و امریکای سابق، انستیتو گوته، گالری سیحون و ... به‌صورت انفرادی به نمایش درآمدند. آثار او همواره در نمایشگاه‌های گروهی بین‌المللی درکنار هنرمندان شاخص خاورمیانه و ایران حاضر بوده است. مراکز مهم هنری شهرهایی نظیر واشینگتن، نیس، لندن، بازل، پاریس، سئول و بلگراد تا کنون میزبان آثار او بوده‌اند. او سالهاست در پاریس زندگی می‌کند و فعالیت‌های هنری خود را خارج از ایران ادامه می‌دهد.
شیفتگی حاجی‌زاده نسبت به جهان عکس‌ها به دوران کودکی او بازمی‌گردد؛ زمانی که به‌واسطه‌ی همسایگی با یک عکاس لاهیجانی با دوربین و فرایند عکاسی و چاپ و ظهور عکس آشنا شد. این شیفتگی تا امروز در نقاشی‌های او امتداد یافته و مشخصه‌ی اصلی آثار او شده است. عکس‌های قدیمی موضوع محوری و پایدار نقاشی‌های او هستند؛ تصاویری که از آلبوم عکس‌های خانوادگی، آرشیوهای تاریخی و یا بریده‌ی مجلات قدیمی انتخاب می‌شوند. « من عکس‌های جدید را دوست دارم، ولی به عکس‌های قدیمی عشق می‌ورزم». افسانه‌هایی که درباره‌ی میرزاکوچک‌خان و جنگلی‌ها در زادگاهش لاهیجان دهان‌به‌دهان می‌چرخید تاثیر عمیقی بر او داشته و دستمایه‌ی خلق بخش مهمی از آثار او بوده است. اما حاجی‌زاده در بازسازی این عکس‌ها رویکرد فتورئالیستی ندارد، بلکه به‌شکلی شیطنت‌آمیز در این تصاویر دخل و تصرف می‌کند و با تمهیداتی چون محو کردن، کاربرد غافلگیرانه‌ی رنگ ها، دست‌کاری اجزای چهره، موکد کردن حالات فیگورها، تغییر مقیاس آن‌ها و یا قرار دادن‌شان در موقعیت‌های متناقض‌نما، خصلتی گروتسک به این تصاویر متعلق به حافظه‌ی فردی و جمعی می‌بخشد. گویی نقاش با فراخوانی خاطرات به یادآوری و بازخوانی فعال و انتقادی تاریخ می‌پردازد.
قاسم حاجی‌زاده از جمله نقاشان شناخته شده‌ی ایرانی در سطوح بین‌المللی است و منتقدان متعددی درباره‌ی آثار او مطلب نوشته‌اند. دانا استاین، منتقد هنری موزه‌ی هنر مدرن نیویورک درباره مداخلات ذهنی او در عینیت عکس‌ها می‌نویسد: «نقاشی‌های او نه تنها پیام دوربین را منعکس می‌کنند بلکه نشان می‌دهند که چگونه چشم، حقایق را متمایز می‌سازد.» فرانسوا گارینه در هفته‌نامه‌ی گی‌پی درمورد وجه تاریخی آثار او چنین نوشته است: «برای ما، همانطور که برای هم‌وطنانش، کارهای حاجی‌زاده حکم آثار یک مورخ و یک حافظ بسیار دقیق هزاران جزئیاتی که سلیقه‌های مردم است را دارند.»
اولین حضور حاجی‌زاده در حراج‌ها به آبان 1387 (اکتبر 2008) به خانه‌حراج کریستیز بازمی‌گردد. آثار او تا سپتامبر سال 2021، 53 مرتبه در حراج‌های داخلی و خارجی حضور یافته و 49 درصد از آثارش در حراج‌های بین‌المللی به فروش رسیده است. گرانترین اثر او تا سال 2021 در خانه‌حراج کریستیز به مبلغ 72500 دلار در 29 مهر 1393 چکش خورده است.
گران ترین اثر
اولین حضور در حراج
۱۳۸۷۶۹
تعداد حضور در حراج
۶۴
تعداد آثار درحراج
۷%
میانگین رشد ارزش آثار
۲۵٬۹۹۰ دلار آمریکا
میانگین قیمت فروش
۸۵۷٬۶۷۴ دلار آمریکا
مجموع فروش
۵۲%