جلال شباهنگی نقاش صاحب‌سبک و خلاق، منظره‌پردازِ دشت‌ها و کویرهاست. او طراح گرافیک، شیشه‌گر، از استادان دانشکده هنرهای زیبای تهران بوده است. شباهنگی در جوانی با علاقه‌ای که به تصویر و نقاشی داشت، پیگیر یادگیری هنرهای تجسمی بود. در سال 1346 از دانشگاه سن خوزه، کالیفرنیا مدرک کارشناسی ارشد طراحی و گرافیک دریافت کرد. در سال 1347 به عضویت هیئت علمی دانشکده هنرهای زیبای تهران درآمد. او علاوه بر آن سابقه‌ی بیش از سی سال تدریس به عنوان استاد و دانشیار در دیگر دانشگاه‌ها را نیز در کارنامه‌ی خود دارد.
شباهنگی اولین نمایشگاه خود را در سال 1349 در دانشگاه برکلی امریکا و دومین نمایشگاهش را در سال 1351 در تالار قندریز برگزار کرد. از آن پس آثارش در نمایشگاه‌های گروهی و انفرادی متعدد در ایران و دیگر کشورها به نمایش درآمده است. شباهنگی در دوسالانه هفتم گرافیک ایران در سال 1380 مورد تجلیل قرار گرفت.
در آثار شباهنگی سه واژه باغ و دشت و درخت به عنوان نشانه‌های واحد از ریتم و ساختار، ترکیب دو ساحت عینی و غیرعینی و روابط عمودی و افقی و نحوه قرارگرفتن فضای مثبت و منفی را جلوه‌گرند. او عمدتاً با تصاویر رنگین و خوش‌ساخت از چشم‌اندازهای طبیعت (تپه‌ماهورها و درختان پراكنده در دوردست) شناخته می‌شود. منظره‌های او به مكان جغرافیایی خاصی تعلق ندارند، اما بیش از هر چیز نواحی كویری ایران را به یاد می‌آورند. وفاداری و اصرار ویژه به روش و بیانی خاص، از ویژگی‌های شاخص این هنرمند است.
مهدی حسینی درباره منظره‌های شباهنگی می‌گوید: «پرده‌های او از فرم‌های بسیار سنجیده، تخت و گسترده تشکیل شده است که نشان از اشراف و دانش این هنرمند، به امر فرم و فضا دارد. گستردگی، سکوت و آرامش وجه مشخص این آثار است. سکوتی که مخاطب را آرام می‌کند. گستردگی که انسان را به تأمل وامی‌دارد و فضایی که سخت امروزی و منحصر به ذهن و خلاقیت شباهنگی است».
