کامران یوسف‌زاده، متخلص به وای. زی. کامی در سال 1335 زاده شد. در سال 1353 -پس از پایان دوران متوسطه- به آمریکا رفت و در دانشگاه برکلی کالیفرنیا به تحصیل فلسفه مشغول شد. یک‌سال بعد به فرانسه عزیمت کرد و تحصیلات خود را در همین زمینه در دانشگاه سوربون پاریس پی گرفت. مدتی در کنسرواتوار سینمای پاریس فیلم‌سازی آموخت و پس از بازگشت به آمریکا چند تجربه‌ی سینمایی ازجمله فیلم مستندی درباره‌ی احمد فردید داشت. در همین دوران به‌صورت حرفه‌ای درگیر نقاشی شد و برای همیشه در نیویورک اقامت گزید و خودش را وقف هنر کرد.
کامی، نخستین نمایشگاه انفرادی خود را در سال 1363 در گالری اِل. تی. اِم. نیویورک ترتیب داد. پس از آن نیز آثارش را در مراکز معتبر و مهم هنری اروپا و آمریکا به نمایش درآورد. او در سال 1386 با تابلوی «در بیت‌المقدس» در پنجاه‌و‌دومین بی‌ینال ونیز شرکت کرد. نقاشی‌های وای. زی. کامی همچنین در سال 1397 در گالری آب‌انبار تهران به نمایش درآمده است.
آثار کامی همچون آثار بسیاری از هنرمندان هنر معاصر ذیل سبک مشخصی نمی‌گنجند. کامی در آثارش برخورد انتزاعی و بازنمایانه را به موازات هم پیش می‌برد. اما پل پیوند این دو رویکرد متمایز، سیطره‌ی مفاهیم و جنبه‌های عرفانی‌ست که شاید از تعلق هنرمند به فلسفه نشئت می‌گیرد. اگرچه پیوند او با نقاشی دیرینه‌تر از فلسفه است و به دوران کودکی هنرمند بازمی‌گردد؛ مادر کامی نقاش بود و زمینه‌‌‌‌ی علاقه و آشنایی فرزندش با این هنر را فراهم آورد.
مفاهیم روحانی و عرفانی در نقاشی‌های کامی جایگاهی محوری دارند. آثار انتزاعی او به روشنی مرهون معماری ایرانی و سازه‌هایی نظیر گنبد و شمسه است. در این نقاشی‌ها سطوح کوچک و کلمات همچون خشت‌هایی کنار هم چیده می‌شوند و حول نقطه‌ای مرکزی دَوَران می‌کنند. او در اجرای این تابلوها از گزینه‌های رنگی فیروزه‌ای، طلایی، مشکی و سفید بهره می‌گیرد.
رویین پاکباز درباره سبک کاری کامران یوسف‌زاده نوشته است: «کامی دلبستگی خود را به فرهنگ ایرانی، عرفان شرقی و اشعار نظامی، مولوی و جامی در تلفیق فرم‌های معماریانه و شعر و با اسلوب خاصی در کاربُرد رنگ روغنی بیان می‌کند. وی همچنین در تک‌چهره‌های بزرگ‌اندازه با پس‌زمینه‌ی خنثی می‌کوشد وجهی باطنی و معنوی از مدل‌هایش را تجسم بخشد».
