منصور قندریز، یکی از مهمترین هنرمندان معاصر ایران است که عمر کوتاهش اجازه هنرنمایی بیشتر به او نداد. هرچند که او با وجود فرصت کمی که در اختیار داشت، توانست به عنوان یکی از هنرمندان جنبش سقاخانه ایران شناخته شود.
قندریز در تبریز متولد شد و در هنرستان هنرهای زیبای تهران آموزش دید. نخستین بار مجموعه‌ای از نقاشی‌هایش را در سال ۱۳۳۹ در تالار رضا عباسی به نمایش گذاشت و بعد از ورود به هنرکده هنرهای تزیینی، به اتفاق چند تن از دوستانش، تالار ایران را در سال ۱۳۴۳ پایه‌گذاری کرد و در همان سال‌ها در دو بی‌ینال تهران و چندین نمایشگاه در ایران و خارج از کشور نیز شرکت کرد.
قندریز با پشت سر گذاشتن جنبه آکادمیک و تقلید از شیوه‌های امپرسیونیسم و پست‌امپرسیونیسم، در دوره‌ای تحت‌تأثیر نقاشی قدیمی چین قرار گرفت. اما به مرور نمادهای هنر کهن ایرانی، از آثارش سربرآوردند و ماندگار شدند. در واقع قندریز از حدود سال ۱۳۴۲ با تغییر جهت ناگهانی در آثارش به طرف جنبش سقاخانه رفت. در آثار دو سال آخر عمر، رنگ‌ها تخت نیستند و به باور بسیاری از کارشناسان کیفیت نقاشانه دارند. در این آثار شکل‌های هندسی به صورت موزاییکی در کنار هم قرار می‌گیرند تا فرم‌های سقاخانه‌ای ساخته شوند. آثاری که در آن‌ها موتیف‌هایی از گلدسته و گنبد امامزاده گرفته تا ضریح و قفل بازنمایی می‌شوند.
محمدرضا جودت درباره مشخصات کار قندریز می‌گوید: «به طورکلی، قندریز در تبریز، به یک نوع خودشناسی دست یافت و یا می‌توان گفت کاراکتر نقاش پیدا کرد. در این دوره از کارهایش، علاوه بر بیان اکسپرسیونیستی، گرایشی هم به طرف سوررئالیسم دارد. حتی تحت‌تأثیر مینیاتور هم قرار گرفت».
