مهدی فرهادیان

 مهدی فرهادیان سال ۱۳۵۹ در تهران متولد شد. دوره‌ی کارشناسی رشته‌ی نقاشی را سال ۱۳۸۴ در دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران گذراند و درجه‌ی کارشناسی ارشد نقاشی را نیز از همین دانشکده دریافت کرد. وی از سال 1389 در دانشگاه علم و فرهنگ (علوم و فرهنگ) تهران به تدریس نقاشی و طراحی مشغول بوده است. فرهادیان در طول دوره‌ی تحصیلی در چندین نمایشگاه گروهی حضور یافت و نخستین نمایشگاه انفرادی‌اش را در سال ۱۳۸۷ در گالری ماه برپا کرد. حضور در آرت‌فیر کریک در دبی براس نخستین تجربه‌ی او در عرصه‌ی بین‌المللی بود. نقطه‌ی عطف حضور این هنرمند در عرصه‌ی جهانی، سال ۱۳۹۴ در دوسالانه‌ی ونیز رقم خورد.
 نقاشی‌های مهدی فرهادیان به‌طور مؤثری ویژگی‌های انتزاعی و فیگوراتیو را  در مناظری رویایی ادغام می‌کند. در مناظر شهری او افراد و حیوانات معمولاً به کارهایی معمایی مشغول‌اند. سبک شخصی او روایت‌های واقع‌گرایانه و تخیلی را در هم می‌آمیزد و تمهیدی قدرتمند برای پرداختن به موضوعات نسبتاً شخصی او فراهم می‌کند. او در آثارش توجهی عمیق به تاریخ معاصر ایران دارد. او نکات برجسته‌ی سیاسی را در بستر زندگی روزمره‌ای که به صورت جمعی تجربه می‌شود می‌گنجاند. نقش‌مایه‌های نقاشی‌های فرهادیان از منابعی چون پوشش گیاهی کرانه‌های خزر در شمال ایران، و همچنین بناهای معروف ایرانی و شخصیت های تاریخی معاصر سرچشمه می‌گیرد. رفتار نقاشانه‌ی فرهادیان  احترام زیادی برای جزدیات قائل است و جلوه‌های بصری متضاد که با ریختن و چکاندن رنگ به دست می آید، را مدیریت می‌کند. مهارت بالا و موضوعات منحصر‌به‌فرد او و همچنین ترکیب تکنیک‌های انتزاعی و بیانگرانه، او را به چهره‌ای شاخص درمیان نقاشان معاصر ایران بدل کرده است. 

آثار فرهادیان از سنت‌های تصویری متعددی نظیر رمانتیسم آلمانی تأثیر گرفته است. رنگ‌ها در آثار این هنرمند به‌شکلی خالص به کار می‌رود. او با تسلط بر کیفیات نقاشی ایران و جهان نقش‌مایه‌های آثار هنری مشهور را با ظرافت در آثار خود می‌گنجاند. فرهادیان در برخی از آثار سال‌های دهه‌ی 90 از ایده‌ی محوری کارهایش فاصله می‌گیرد و به نحوی رهاتر نقاشی می‌کند، اما همچنان انسان، منظره‌های آرمانی و آخرالزمانی در آثار او حضور دارند. فرهادیان در مصاحبه‌ای با خبرنگار مجله‌ی گلستانه درباره‌ی تاثیراتی که از تاریخ هنر و هنرمندان مشهور گرفته، می‌گوید: « هر نقاش باید در ذهنش صندوقچه‌ای داشته باشد و از امکاناتی که خود به واسطه‌ی کنجکاوی و دقت از تاریخ هنر برمی‌گیرد، نگهداری کند؛ برای استفاده‌ی مجدد ولی این بار به روش خود. در واقع تسلط بر تاریخ هنر جهان ما را به غنای زبان تصویری می‌رساند.» رنگ‌های ناب و خالص او كه در لايه‌های متعدد به کار می‌روند، در وهله‌ی اول مخاطب را درگير طراوت رنگ‌ها می‌‎كند و آنگاه خاطره‌ای را در ياد مخاطب زنده می‌كند. خاطره‌ای كه گاه رنگ و بوی آرزويی شاعرانه را دارد و گاه تجربه‌ای نوستالژيك. موضوع آثار فرهاديان به محدوده‌ای خاص تعلق دارد و رنج كنايه‌آميز (سياسی – اجتماعی) در لايه‌های مختلف آثارش سوسو می‌زند. با اين وجود آثار او دچار سیاست‌زدگی و شعارزدگی اجتماعی نمی‌شود. 

او نمایشگاه‌های متعددی یدر داخل و خارج از ایران داشته است که از آن میان می‌توان به این موارد اشاره کرد: ART CAPITAL (مقایسه)، Grand Palais، 2016، پاریس (فرانسه)؛ The Great Game, Iran Pavilion, La Biennale di Venezia 2015, Venice (ایتالیا); Magic of Persia، کالج سلطنتی هنر، 2011، لندن (بریتانیا)؛ و درون ایران از بیرون(iran inside out)، موزه چلسی، 2009، نیویورک.