مهدی ویشکایی

مهدی ویشکایی متولد رشت بود و در سال 1313 به تهران آمد. نخستین دوره‌ی تحصیلات هنری‌اش را در مدرسه کمال‌الملک به پایان برد. سپس دوره‌ی کارشناسی نقاشی را در دانشکده‌ی هنرهای زیبا سپری کرد. او نیز همانند برخی از نوگرایان هم‌نسلش، به سمت نقاشی اروپایی و بویژه فرانسوی در اوایل قرن بیستم تمایل یافت و برای آشنایی با نقاشی مدرنیستی چند‌مرتبه به اروپا سفر کرد. ویشکایی اولین نمایشگاه انفرادی خود را در سال 1328 در انجمن ایران و آمریکا برگزار کرد. بعد از تاسیس هنرستان هنرهای زیبای پسران توسط جلیل ضیاپور، ویشکایی مدیریت این مدرسه را عهده‌دار شد. آثار این هنرمند برجسته‌ی کشور در طول سال‌ها فعالیت هنری‌اش بارها در داخل و خارج از ایران به نمایش گذاشته شده‌اند. 

مهدی ویشکایی از پیشگامان هنر نوگرای ایران است. عمده‌ی شهرت او به‌خاطر تابلوهایی است که از طبیعت‌ بی‌جان و تک‌چهره‌‌‌ها ساخته. آثار او از حیث سبکی در میان نقاشی آکادمیک و نقاشی مدرنیستی قرار می‌گیرند و حاوی شمه‌هایی از نقاشی پست‌امپرسیونیستی و اکسپرسیونیستی هستند. اولین حضور مهدی ویشکائی در حراج‌ها به سال 1393 (دسامبر2013) به خانه‌ حراج تهران بازمی‌گردد. 

رنگ‌گذاری ضخیم و لکه‌ای متاثر از آثار پست‌امپرسیونیست، از ویژگی‌های آثار ویشکائی است. پرتره‌ها و طبیعت بی‎‌جان‌های ویشکائی با تنوع رنگی زیاد و ضربه قلم قدرتمند نقاشی شده‌اند. رویین پاکباز در این باره می‌نویسد: «]ویشکایی[ کار جدی‌اش را با گرایش به امپرسیونیسم شروع کرد و در قلم‌زنی آزاد با تکه‌رنگ‌های غلیظ تا مرز اکسپرسیونیسم پیش رفت.» اگرچه خود هنرمند هرگز تعلق آثارش به این جریان‌های هنری را تصریح نکرده است: «والله من نمی‌دانم چی هست؛ اکسپرسیونیسم یا هرچی!!! خودم نمی‌توانم تشخیص بدهم؛ شما باید بگویید. من از ابتدا این ضربه‌ها و این‌نوع رنگ‌گذاری را داشته‌ام. صرفه‌جویی در رنگ نمی‌کردم. نوع رنگ‌گذاری‌ام مشخص بود: با لایه‌های ضخیم رنگ و با قلم‌موی پهن کار می‌کردم. گاهی هم با کاردک جمع می‌کنم و پرت می‌کنم همان‌جا». 
جواد مجابی درباره‌ی مسیر هنری او نوشته است: « ویشکایی بین نقاشان هم‌نسلش وضعیتی خاص دارد؛ از ابتدا به پرتره‌سازی پرداخته و خیلی زود راه و شیوه‌ی خاص خود را یافته است. در مراحل پیشرفتش؛ تکنیک رنگ‌گذاری شتاب‌آلود و کیفیت موسیقایی ریتم‌های آشکار و ضربه‌های قلم و هارمونی شگفت سطح‌های رنگیِ هم‌نوا را در کمپوزیسیون‌های مانوسش رشد داده است. آثارش اغلب سفارشی بوده و کمتر در دسترس اوست».