نفیسه صدیقی

نفیسه صدیقی با طراحی‌های بزرگ‌اندازه‌اش از تنه‌ها، شاخه‌ها و ریشه‌‌های پیچان و در‌هم‌تنیده‌ی درختان شناخته می‌شود؛ طراحی‌هایی که لحنی اکسپرسیو دارند. صدیقی در شهر اصفهان متولد شد. او در سال 1383 در چهارمین بیینال نقاشی اصفهان شرکت کرد. یک‌سال پس از آن درجه‌ی کارشناسی نقاشی خود را از دانشگاه هنر اصفهان دریافت نمود. پس از وقفه‌ای چندساله تحصیل در رشته‌ی نقاشی را در دانشگاه الزهرای تهران پی گرفت و سال 1388 با درجه‌ی کارشناسی ارشد از این دانشگاه فارغ‌التحصیل شد. سال 1385 برای نخستین‌بار آثار خود را در قالب نمایشگاهی گروهی در فرهنگسرای صبای تهران به نمایش درآورد. پس از چندین نمایشگاه گروهی و هم‌کاری با گالری‌هایی نظیر هفت‌ثمر، کمال‌الدین بهزاد، بی.آرت، دستان و ... نخستین نمایشگاه انفرادی او در سال 1396 در گالری اثر تهران تحت عنوان «ادراک» برگزار شد. سال 1397 آثار او در نمایشگاه گروهی «ایران-40» در موزه‌ی پلازوباستوگی فلورانس ایتالیا به نمایش درآمد. 
صدیقی پس از تجارب پراکنده‌ی نقاشی، نهایتاً پس از سال 1392 به مداد و کاغذ بازگشت و خود را وقف طراحی کرد. چنانکه خود او در مصاحبه‌ای از احساس راحتی‌اش با طراحی می‌گوید و این مدیوم را با ذهنیات و روحیات هنری خود متناسب‌تر می‌داند. طراحی‌های او اگرچه خصلتی بازنمایانه دارند اما بر اساس الگوهای طبیعی که در ذهن هنرمند ته‌نشین و تثبیت شده است خلق می‌شوند. این نقش‌مایه‌ها راهی برای بیان احساسات اوست: «آدم‌ها پیچیدگی‌های زیادی در زندگی دارند و احساسات و درونیاتی مانند خشم، ناراحتی، اعتراض و... دارند. شاید کسی که آثار مرا می‌بیند متوجه چنین احساساتی نشود اما برای خودم همه این احساسات تداعی می‌شود و در واقع کار می‌کنم تا خود را از این حس‌ها آزاد کنم.» در این طراحی‌ها ما با اندام‌واره‌های گیاهی مواجهیم که از دل یکدیگر منشعب می‌شوند، در هم می‌تنند و لایه‌لایه سرتاسر قاب را تسخیر می‌کنند. فرم‌های فرعی از دل چند شاخه‌ی اصلی مرکزی بسط می‌یابند و تا مرز انتزاع ادامه پیش می‌روند تا از نمود عینی به نمودی کاملاً حسی بدل گردند. این شیوه از بسط فرم‌های گیاهی تا حدودی یادآور نقاشی‌های ابولقاسم سعیدی است، با این تفاوت اساسی که بر خلاف لحن شاد، تغزلی و تزئینی درختان سعیدی، درختان صدیقی به سبب بهره‌گیری از طیف سیاه و خاکستری و فرم‌های خطی اگزجره، بیانی تلخ و گزنده دارند. بافت نهایی که از مبنای اندام گیاهی ساخته می‌شود، ابداً جنبه‌ی زینتی ندارد، و نسبت اجزای این بافت با یکدیگر و شدت و ضعف کیفیات خطی آن بدیلی از عواطف هنرمند به‌دست می‌دهد.