ناصر پلنگی

ناصر پلنگی، مجسمه‌ساز و نقاش در شهر همدان متولد شد. از در ردیف نقاشان مهمی است که به‌واسطه‌ی همراهی با جریانات سیاسی پس از انقلاب 1357 و فعالیت دهنری در جبهه‌های جنگ و رویدادهای پس از آن به جریان «هنرمندان انقلاب» شهرت یافتند. 

پلنگی تحصیلات آکادمیک نقاشی را از دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران آغاز کرد و درجه‌ی کارشناسی خود را در سال 1364 دریافت کرد. سپس برای تحصیلات تکمیلی به دانشگاه تربیت مدرس رفت و رشته‌ی « آموزش هنر و نقاشی» را پی گرفت. او درجه‌ی دکتری خود را در رشته‌ی «فوتومدیا» از دانشگاه سیدنی در سال 1378 گرفت و در استرالی اقامت گزید. پلنگی در فاصله‌ی سال‌های 1369 تا 1378 به موازات نقاشی در دانشگاه‌های ایران و سیدنی به تدریس هنر مشغول بود و در تأسیس دانشگاه‌های سوره و شاهد نیز نقش پررنگی ایفا کرد. پلنگی در فاصله‌ی سال‌های 1359 تا 1361 راهی جبهه‌های جنگ ایران و عراق شد و به خلق آثاری در زمینه‌ی نقاشی و عکس پرداخت. او در طول سال‌های فعالیت حرفه‌ای خود جوایز متعددی را در رویدادهای داخلی و خارجی کسب کرده است: «جایزه‌ی ویژه برای نقاشی برگزیده در سومین دوره‌ی دوسالانه‌ی نقاشی‌های معاصر ایران، موزه‌ی هنرهای معاصر تهران، ایران»، «کسب تقدیرنامه برای نقاشی‌ها و طراحی‌هایی مرتبط با جنگ ایران و عراق، مرکز هنر اسلامی ایران، تهران، ایران»، «دریافت جایزه در چهارمین دوره‌ی «جایزه‌ی هنرمند نوظهور بین‌المللی»، دبی»، «جایزه‌ی‌ آرت اَکت برای تهیه‌ی فوتوکلاژها و نقاشی‌هایی درباره‌ی تاریخ و میراث استرالیا، کانبرا». آثار این هنرمند در قالب نمایشگاه‌های انفرادی و گروهی بارها در داخل و خارج از ایران نیز به نمایش درآمده‌اند. از این میان می‌توان به برگزاری نمایشگاه انفرادی فوتوکولاژ‌های او تحت عنوان «نگاهی آینده‌نگرانه به گذشته» در گالری آنکا (کانبرای استرالیا) در سال 1384، نمایشگاه انفرادی عکس و طراحی با نام «زنان در خلال جنگ ایران و عراق» در گالری فویو مدرسه‌ی هنر ( کانبرای استرالیا)، نمایشگاه انفرادی آثار نقاشی و فوتومدیا با عنوان «وحی» در موزه‌ی تاریخ سنگاپور و نمایشگاه گروهی فوتوکلاژ «واژه به هنر: کلکسیونی از هنرمندان مدرن خاورمیانه» درموزه‌ی بریتانیای لندن اشاره کرد.

رویین پاکباز در توصیف دوره‌های کاری این هنرمند می‌نویسد: «پلنگی طی سال‌های جنگ و تا اوایل دهه‌ی 1370، در طراحی‌ها و نقاشی‌هایش با نگرشی مذهبی و بیانی تمثیلی به مفهوم شهادت و تجلیل از ایثار و مقاومت رزمندگان می‌پرداخت. دیوارنگاره‌های مسجد خرمشهر از شاخص‌ترین آثار او در این دوره بود. از اوایل دهه‌ی 1370، موضوع و شیوه‌ی کار خود را تغییر داده است و در کولاژهایش مردان و زنان امروزی را با نشانه‌هایی از سنت تصویری و پیشینه‌ی فرهنگی ایران تلفیق می‌کند.»