رضا امیر یاراحمدی، پیکره‌ساز و نقاش در شهر بروجرد متولد شد. در فاصله‌ی سال‌های 1352 تا 1356 در رشته‌ی مجسمه‌سازی هنرستان هنرهای زیبا، تهران آموزش دید. سپس وارد هنرکده‌ی هنرهای تزئینی شد و تحصیل در رشته‌ی مجسمه‌سازی را ادامه داد. سال 1384 با تصویب شورای ارزشیابی هنرمنان کشور (وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) مدرک معادل کارشناسی اخذ کرد.
سال 1368 بود که امیر یاراحمدی مجموعه‌ای از مجسمه‌هایش را در گالری سیحون تهران به نمایش درآورد. وی در کارنماهای متعدد، از جمله در دوسالانه‌های مجسمه‌سازی معاصر تهران و بینال‌های پکن، آنکارا، مونت کارلو، دهلی و اوساکا شرکت داشته است. او در دومین دوسالانه‌ی مجسمه‌های شهری که سال 1389 برگزار شد موفق به دریافت جایزه شد.
امیر یاراحمدی در سیر تحول کارش از پیکرنمایی به انتزاع‌گرایی و مفهوم‌پردازی رسیده است. طی دهه‌ی 1360، پیکرهای برنزی اسب، گاو و انسان با فرم‌های ساده می‌ساخت. دوره‌ی دیگری از آثارش شامل کتیبه‌های گچی با عنوان «خط خدا» بود. بعداً مجموعه‌ای از سرو‌های انتزاعی معلق در فضا را پدید آورد. درچهارمین دوسالانه‌ی مجسمه‌سازی معاصر تهران (1384) آثاری مفهوم‌پردازانه ارائه کرد: میز و صندلی‌های فلزی رنگ‌شده‌ای عاری از کارکرد متعارف. او در زمینه‌ی ساخت مجسمه‌هایی از مشاهیر ادبی و فرهنگی نیز تجارب متعددی داشته است. از دیگر آثار این هنرمند می‌توان به «در آغاز» (1371)، تندیس مولانا جلال‌الدین بلخی (دانشگاه جندی‌شاپور، اهواز) و «درخت بسم‌الله» (1374) اشاره کرد.
