سیامک عزمی

سیامک عزمی، عمدتاً با تابلوهایی که از عروسک‌‌ها نقاشی می‌کند شناخته می‌شود. این نقاش معاصر در شهر کرمانشاه متولد شد. تحصیلات دانشگاهی او در رشته‌ی زمین‌شناسی بود. عزمی نقاشی را به‌صورت جدی از سال 1369 آغاز کرد. دو سال پس از آن خود نیز به تدریس نقاشی پرداخت. نخستین‌بار در سال 1379 آثارش را به‌صورت گروهی در هتل عباسی تهران به نمایش درآورد. در همان سال در پروژه‌ای به سفارش مرکز تحقیقات حوزه‌ی علمیه اصفهان، 46 تابلوی نقاشی بر اساس مثل‌های قرآنی نقاشی کرد که در 70 شهر مختلف ایران به نمایش درآمد. او در همین راستا سناریوهایی برای ساخت انیمیشن نوشت. نخستین نمایشگاه انفرادی او در سال 1380 در هتل عباسی تهران برگزار شد. سال 1384 نمایشگاهی در حوزه‌ی هنری اصفهان دایر نمود. نخستین حضور بین‌المللی او در نمایشگاهی گروهی که سال 1384 در کشور ترکمنستان برگزار شد رقم خورد. سال بعد در اکسپو چین 2006 شرکت کرد. سال 2009 نقاشی‌هایش در نمایشگاهی انفرادی در ونیز ایتالیا به نمایش درآمد. او نمایشگاه‌های متعددی در ایران، فرانسه، ترکیه، انگلستان، کانادا و قطر داشته است. آثار او در مراکز معتبر هنری این کشورها نگهداری می‌شود. این هنرمند، علاوه بر نقاشی تجربه‌هایی در زمینه‌ی ویدئوآرت نیز داشته است. 

عزمی در روند هنری خود مراحل مختلفی را پشت سر نهاده است. در آثار ابتدایی، تابلوهایی با تکنیک‌های بازنمایانه و عینیت‌گرا نقاشی می‌کرد، که از نظر موضوعی و منطق چینش عناصر لحنی سمبولیک و شاعرانه داشتند. از دهه‌ی 1380 پای عروسک‌ها به نقاشی‌های عزمی باز می‌شود. او با چیدن تلی از عروسک‌ها بر سطح زمین نقاشی‌های مشهور خود را خلق می‌کند. این تابلوهای بزرگ‌اندازه نیز کماکان از رویکردی واقع‌گرایانه پیروی می‌کنند، عینیت‌گرایی، پرداخت‌ها و حجم‌پردازی‌ها، برگرفته از شیوه‌های پیشامدرنیستی نقاشی‌اند. آن‌چه سبب تازگی این نقاشی‌ها می‌شود، نه در شیوه‌ی نقاشی‌ او، که در موضوعاتش نهفته است. ذهنیات سمبولیک عزمی در این آثار به شکل حساب‌شده‌تری بروز می‌یابد. برای نمونه او در تابلاویی با عنوان «فریب» آدمکی چوبی را مرکز قاب قرار می‌دهد که میان ازدحام عروسک‌ها احاطه شده است. او در دیگر تابلوهای این مجموعه با حذف عنوان آثار، راه را برای قرائت‌پذیری و تأویل‌های گوناگون مخاطبان باز می‌گذارد. کما که در مصاحبه‌ای اذعان می‌کند که علاقه‌ای به تحمیل یک روایت مشخص ندارد و نمی‌خواهد برداشت‌های مختلف مخاطبان خود را محدود کند، او ترجیح می‌دهد هرکس بنا بر قوه‌ی خیال و پس‌زمینه‌های ذهنی خود با تابلوهایش مواجه شود. حضور عروسک‌های پلاستیکی و رنگارنگ والت‌دیزنی در این قاب ها، یادآور پاپ‌آرت امریکایی نیز هست.