برای بسیار از ما زندگی همیشه در مهاجرتی بی‌پایان تعریف می‌شود. همیشه در جستجو و آرزوی " آنجایی" هستیم که ماهیت "بودن" و زندگی ما در گرو آن است. " آنجا" همیشه در تعویق و تاخیر است. همیشه در ماهیت " آنجایی" و دست نایافتنی خود باقی خواهد‌ماند؛ چرا که " آنجا" برای هر مهاجری جز در ماهیت "خانه" و موطن معنا نمی‌یابد؛ اما "خانه" برای مهاجر با اولین هجرت به سرابی دست نایافتنی تبدیل می‌شود. همیشه در تعویق و تاخیر، موکول به جایی دیگر. زندگی در یک بی‌ثباتی و بی‌تابی مدام، در جستجوی جایی برای رفتن. رفتنی که جز امر "رفتن" مقصدی دیگر نمی‌جوید.
روایت تجربه‌های تصویری من "جنگ، مهاجرت، بی‌تابی رفتن به سوی آنجا و درنهایت بازگشت" است. بازگشتی که هیچگاه به واقع صورت نخواهد‌پذیرفت، چرا که مهاجرت از دست رفتن پیوندهاست و از دست رفتن خانه‌ای که دیگر در هیچ کجا ساخته نخواهد‌شد، حتا در مکان اولیه خودش. هیچ خانه‌ای دوباره به دست نمی‌آید. فراتر از جنگ‌ها و اجبارهای کور، غباری از فرسایش زمان بر همه چیز می‌نشیند. فراموشی. فراموشی هر آنچه که بودیم؛ خانه‌ای که با جنگ فراموش شد، انسان‌هایی که فراموش شدند و مفاهیم مشترکی که از یادها رفتند.
علی جهانگرد
خرداد ۱۴۰۱