مجموعه‌‌ی پیش‌رو نقاشی‌هایی با تکنیک اکرلیک روی تخته و مقوا هستند که در سه سال گذشته شکل‌گرفته‌اند. او در این مجموعه، افراد را در چشم‌اندازهای شخصی و درعین‌حال عمومی به‌تصویر می‌کشد؛ مناظری که بازتاب‌دهنده‌ی وضعیت پیچیده و بغرنج احساسی هستند. قزل با پرهیز از اَشکال و رنگ‌های آشنا، مرز میان انسان و طبیعت را تا حد تمایزناپذیری به یکدیگر می‌آمیزد تا سوژه‌هایش را به هستی‌هایی ناشناس و سرگردان در وضعیتی روان‌شناختی بدل کند.
آثار این مجموعه، در تفاوت با آثار پیشین قزل، بافت‌هایی سورئال و رنگ‌هایی غیرواقعگرایانه را به‌کار می‌گیرند که از جهان شخصی او سرچشمه گرفته‌اند؛ جهانی که در آن، مرز میان فرم و محتوا در یکدیگر ناپدید می‌شود.
این آثار با تکیه بر نوعی سردرگمی روان‌شناختی، بی‌ثباتیِ احساس امنیت و ناامنی مطلق را در لحظاتی گذرا کاوش می‌کنند؛ جایی که در آن ترسیدن و بی‌پروایی، اضطراب و شجاعت در مواجهه‌ای بی‌دفاع، با رنگ‌های پرکنتراست، اغراق و احساسات پیش‌بینی‌ناپذیر به یکدیگر می‌پیوندند.
«منظره‌ی مقدس» تجربه‌ای جمعی از تنهایی و عدم‌قطعیت را به نمایش می‌گذارد و در نهایت همانگونه که خود هنرمند بیان می‌کند، ما را با شبهه‌ای ابدی تنها می‌گذارد: «آیا شاهد بازنمایی ذهنی یک کابوس هستیم یا سحرآمیز جلوه‌دادن یک لحظه‌ی عینی؟»
آثار این مجموعه، در تفاوت با آثار پیشین قزل، بافت‌هایی سورئال و رنگ‌هایی غیرواقعگرایانه را به‌کار می‌گیرند که از جهان شخصی او سرچشمه گرفته‌اند؛ جهانی که در آن، مرز میان فرم و محتوا در یکدیگر ناپدید می‌شود.
این آثار با تکیه بر نوعی سردرگمی روان‌شناختی، بی‌ثباتیِ احساس امنیت و ناامنی مطلق را در لحظاتی گذرا کاوش می‌کنند؛ جایی که در آن ترسیدن و بی‌پروایی، اضطراب و شجاعت در مواجهه‌ای بی‌دفاع، با رنگ‌های پرکنتراست، اغراق و احساسات پیش‌بینی‌ناپذیر به یکدیگر می‌پیوندند.
«منظره‌ی مقدس» تجربه‌ای جمعی از تنهایی و عدم‌قطعیت را به نمایش می‌گذارد و در نهایت همانگونه که خود هنرمند بیان می‌کند، ما را با شبهه‌ای ابدی تنها می‌گذارد: «آیا شاهد بازنمایی ذهنی یک کابوس هستیم یا سحرآمیز جلوه‌دادن یک لحظه‌ی عینی؟»